کافه گودو برای خیلیها فراتر از یک کافه معمولیست. برای آنها که مسیر زندگیشان از تئاتر شهر گذشته یا آنهایی که چند سال از عمرشان را در دانشگاه امیرکبیر و هنر و تهران گذراندهاند.
زمین کاشی شده، دالان و سالن کافه که میرسد به دیوارهای دو تکهای که مخلوط چوب قهوهای سوخته است و رنگ کاهگلی با نورهای متمرکزی که روی میزها افتاده و تابلوهایی از بکت که در اطراف کافه است. طرح چهارخانه میزها برای نوستالژیها و خاطرههاست.
کافه گودو که اسمش را از یک نمایشنامه معروف به امانت گرفته است، سالهاست که گوشه ولیعصر است و فضایش با خیلی کافههای اطراف متفاوت و قدیمیتر است.
منوی کافه چیز متفاوتی از دیگر جاها ندارد و کیفیت محصولات هم عموماً متوسط است. پیشنهاد ویژه گودو همیشه «چیپس و پنیر»های معروفش بوده. هر چند کیک شکلاتی و شیک شکلات هم طرفداران کمی ندارد.
برخورد پرسنل بسیار دوستانه است و موسیقیهای کافه هم بعضاً خاطرهانگیز و دلنشین. به طور قطع کافه گودویِ سالهای پیش بسیار بهتر بود، ولی گودو همیشه گودو است.
همه نظرها (۰)