یکی از اولین اختراعاتی که برای ردیابی مبادلات مالی صورت گرفت چرتکه است، وسیله‌ای که برای انجام محاسبات ریاضی ساده به‌کمک فرد آمد. این وسیله در شرق میانی بیش از ۴۵۰۰ سال پیش به‌وجود آمد و سال‌ها بعد توسط مصریان و چینی‌ها به شکل امروزی‌اش تبدیل شد. تنوعی از چرتکه‌ها با طراحی‌های مختلف وجوددارد. کلمه «چرتکه[۱]» از کلمه یونانی «آباکس[۲]» گرفته شده‌است که به‌معنای «صفحه (یا تخته) محاسبه» است. این وسیله در سایر زبان‌های آسیایی معانی مختلفی دارد. صندوق فروشگاهی امروزی بسیاری از عملکردهای چرتکه را در حالت مکانیکی انجام می‌دهد.
در دوران باستان، چرتکه از ردیف‌هایی از شیار تشکیل می‌شد که در شن ایجاد شده‌بود و سنگریزه‌ها روی این شیارها قرارداشتند. بعدها با استفاده از تخته سنگ یا چوب، این وسیله به‌شکل قابل‌حمل درآمد و در کل کشورهای آسیایی استفاده گسترده‌ای داشت. امروزه این وسیله مستطیل شکل از سیم‌هایی تشکیل شده که به موازات هم هستند و مهره‌ها روی آن قراردارند. جایی که باطری یا برق به‌ندرت یافت می‌شود یا گران است، هنوز هم از این وسیله برای محاسبات استفاده می‌کنند. به‌عنوان مثال، نمونه روسی این وسیله، به‌نام اسچاتی[۳] در دهه گذشته نیز مورد استفاده زیادی از افراد بود. چرتکه براساس این اصل کار میکند که هر مکان ارزش‌گذاری خاص خود را دارد: موقعیت هر مهره میزان ارزش آن را نشان می‌دهد. با این روش، تعداد نسبتاً کمی از مهره‌ها برای نمایش اعداد بزرگ کافی است. مهره‌ها با حرکت در یک جهت در محاسبات لحاظ می‌شوند یا ارزش عددی پیدا می‌کنند.
در اواسط قرن نوزدهم، کشوی پول با بخش‌هایی که اسکناس‌ها و پول‌های خرد را از هم جدا می‌کرد، وسیله‌ای بود که در تمامی مغازه‌های خرده‌فروشی سراسر دنیا مورد استفاده قرارمی‌گرفت. همزمان با رشد حجم تجارت که در سایه انقلاب اقتصادی و افزایش شهرنشینی اتفاق افتاد، نیاز به دسترسی به خلاصه‌ای دقیق و سریع از مبادلات روزانه هر کالا بیشتر شد. به‌دلیل اینکه به‌راحتی حسابرسی مبادلات قابل انجام نبود، صندوق‌داران متقلب، وقتی نظارتی بر آنها صورت نمی‌گرفت، مرتباً برای افزایش درآمد خود مقداری از پول نقد را در جیب خود می‌گذاشتند.
جان پترسون[۴]، مؤسس شرکت صندوق‌های فروشگاهی ملی[۵] (National Cash Register) ، از سال ۱۸۸۵ تا ۱۹۱۵ از این متن برای بیان محدودیت‌های کشوی پول ازمدافتاده استفاده می‌کرد:
کشوی پول نقد
من برای هزاران سال با تمام توانم کار کرده‌ام.«من پیرترین جنایتکار تاریخم.
میلیون‌ها دلار به من سپرده شده بود.
مقدار زیادی از این پول را از دست دادم.
دائماً افرادی که با من در تماس بودند را وسوسه کرده‌ام.
من بار سنگینی بر دوش افراد قوی گذاشتم و افراد ضعیف را درهم شکستم.
من موجب سقوط بسیاری از جوانان صادق و باانگیزه شده‌ام.
من بسیاری از تجارت‌هایی را که مستحق موفقیت بودند ویران کرده‌ام.
من اعتماد کسانی که به من اطمینان داشتند را نابود کرده‌ام.
من به گذشته تعلق دارم، چیزی که حالا مرده است.
من یک شکستم.
من کشوی باز پول نقدم.»
در سال ۱۸۷۹ صندوق فروشگاهی اولین بار توسط جیمز ریتی[۶] که یک سالن‌دار اهل دایتون اوهایو بود اختراع شد. او دستگاهی را اختراع کرد که روش کارش مشابه با دستگاهی بود که در موتورش به شمارش دوران‌های پروانه دریایی کشتی می‌پرداخت. صندوق‌دار غیرقابل‌نفوذ او (تصویر سمت چپ) از درپوش‌های فلزی برای انواع مختلف اسکناس استفاده کرد تا میزان فروش به‌کمک آنها مشخص شود. همچنین زنگی وجودداشت که برای هر فروش به‌صدا در می‌آمد. دستگاه مجهز به یک جمع‌کننده بود که با توجه به تعداد کلیدهای فشرده‌شده در طول روز به محاسبه میزان پول نقد می‌پرداخت. اختراع ریتی نظر جان اچ. پترسون را به خود جلب کرد و او تصمیم گرفت که برای مغازه خرده‌فروشی خود چند دستگاه از این اختراع را سفارش دهد. پترسون در سال ۱۸۸۴ حق انحصار این اختراع را از ریتی به مبلغ ۶۵۰۰ دلار خریداری نمود (جیمز ریتی امتیاز این اختراع را به جیکوب اچ. اکرت[۷] فروخته بود و پترسون از وی خریداری کرد). او این دستگاه را به‌کمک شرکت تازه تأسیس خود به نام شرکت صندوق فروشگاهی ملی به تولید انبوه رساند، این شرکت در حال حاضر با نام NCR معروف است.
روحیه ممتاز و جنگنده پترسون باعث شد که NCR به‌عنوان تجارتی موفق به‌جلو حرکت کند. بین سال‌های ۱۸۸۸ تا ۱۸۹۵، ۸۴ شرکت دیگر نیز به فروش صندوق فروشگاهی پرداختند و فقط سه شرکت (سنت لوئیس[۸]، آیدیال[۹] و میشیگان[۱۰]) توانستند در طول سال‌های دراز دوام آورند. پترسون در شرکت خود بخش اختراعات را ایجاد کرد تا بتواند صندوق‌های بزرگتر، بهتر و ایمن‌تری تولید نماید. او برنامه‌ای آموزشی برای صندوق‌داران تدارک دید که در آن اغلب خودش به‌کمک تشریح مراحل فروش، تازه‌کاران را می‌ترساند.
جان پترسون، مؤسس و رئیس شرکت صندوق فرشگاهی ملی، اولین سازنده صندوق‌های فروشگاهی است. او قبلاً صاحب یک فروشگاه خواربارفروشی در اوهایو بود. او ماجرای نیاز تجارتش را به صندوق فروشگاهی این چنین بیان میکند:
«ما اغلب مجبور بودیم که مدت زمان زیادی از فروشگاه دور باشیم، بنابراین یک سرپرست استخدام کردیم. پس از گذشت سه سال، با اینکه سالیانه محدوده وسیعی از کالاها به ارزش ۵۰۰۰۰ دلار فروخته بودیم، متوجه شدیم که تجارتمان با شکست مواجه شده‌است. ما مشکوک شدیم، اما مدرکی برای اثباتش نداشتیم زیرا چیزی نه گم شده‌بود و نه کالاها دزده شده بودند. اما روزی چند بلیط نان پیداکردم که شل شده بودند و متوجه شدم که منشی قدیمی ما به دوستانش لطف دارد و به آنها زیرقیمت معمول می‌فروشد. روزی دیگر یکی از مشتریان معتبرمان را دیدم که در حال خرید خواروبار بود. شب با بررسی دفتر فروش متوجه شدم که منشی فراموش کرده‌است که این فروش را ثبت کند. این موضوع مرا به فکر فروبرد و فهمیدم که ممکن است کالاهای ما بدون دریافت کم‌ترین مبلغی از فروشگاه خارج شوند. روزی یک تبلیع به‌دستم رسید که در آن فردی در اوهایو دستگاهی را تبلیغ می‌کرد که به ثبت فروش در فروشگاه‌های خرده‌فروشی می‌پرداخت. قیمت دستگاه ۱۰۰ دلار بود، ما دو دستگاه سفارش دادیم. وقتی دستگاه‌ها را دیدیم همگی شگفت‌زده شدیم. اغلب بخش‌های دستگاه از چوب ساخته شده‌بود، هیچ کشویی برای پول نقد نداشت و خیلی به‌نظر ناشیانه می‌آمد (صندوق غیرقابل نفوذ ریتی). اما به هر حال، این دو دستگاه را داخل فروشگاه گذاشتیم. با وجود همه نقص‌های دستگاه، در پایان دوازده ماه، ۶۰۰۰ دلار بدست آوردیم.»
بین سال‌های ۱۸۸۸ تا ۱۹۱۵، صندوق‌های فروشگاهی در جعبه‌های فلزی شکیل بین تمام مغازه‌های خرده‌فروشی رایج شدند. بهترین نمونه صندوق‌ها در این دوره صندوق‌هایی با روکش برنج بودند که هنوزهم تعدادی از آنها در فروشگاه‌های عطیقه‌فروشی وجوددارند. بعضی از صندوق‌ها از جنس‌هایی غیر از برنج ساخته شدند. برخی از آنها از جنس چدن و یا چوب بودند، در برخی دیگر نیز از مهروموم‌های فلزی استفاده شده‌بود. روکش این صندوق‌ها شامل برنج‌های صیقل‌داده شده، صفحات نیکل، ورقه‌های مسی تزئینی و حتی نقره و طلا بود. برنج در خط تولید شرکت صندوق‌های فروشگاهی ملی بیشترین استفاده را داشت، که در حال حاضر ۹۵ % فروشگاه‌ها را شامل می‌شود. NCR در آن دوران به‌عنوان بزرگترین شرکت ساخت صندوق‌های فروشگاهی بود، بنابراین آن دوران به‌عنوان «عصربرنج» شناخته می‌شود.
جنگ جهانی اول به دوران درخشان صندوق‌های فروشگاهی پایان داد. پایان جنگ جهانی اول نقطه عطفی بود زیرا ساخت این گونه دستگاه‌ها دیگر جاذبه‌ای نداشت. سازندگان به‌علت افزایش قیمت دستگاه دیگر تمایلی به جنبه‌های زیبایی آن نداشتند و کارایی اهمیت بیشتری پیداکرد.
بسیار سخت می‌توان فروشگاهی را تصور کرد که دارای صندوق فروشگاهی نباشد. قبل از سال ۱۸۷۹، تاجران چنین وسیله‌ای نداشتند. تعداد کمی از تاجران از سود و زیان واقعی کسب‌وکارشان اطلاع داشتند. بنابراین جای تعجب نیست که این صندوق‌ها به‌سرعت جای خود را در هر کسب‌وکاری بازکردند. این صندوق‌ها نه‌تنها دست سارقین را کوتاه
صندوق NCR با دو کشو که با برق کار میکند. این مدل پس از سال ۱۹۰۶ ساخته شد.
با ظهور دستگاه‌های جدید صندوق دو گروه از مردم از این دستگاه، که مچ سارقین را می‌گرفت، نفرت داشتند. در سال ۱۸۷۹ این دو گروه همان منشی‌های (یا صندوق‌داران) صادق و کلاه‌بردار بودند. با ثبت همه فروش‌ها، صندوق‌داران خلاف نمی‌توانستند به سرقت رسیدها اقدام کنند. کارمندان صادق نیز احساس می‌کردند که صداقت و درستی کار آنها زیر سؤال رفته است.کرد، بلکه به‌عنوان ابزاری برای محاسبات بوده که نتیجه آن استفاده سازمان‌یافته از اطلاعات برای تولید سود است. با گذشت سال‌ها، با استفاده از این دستگاه‌ها می‌توان به حسابداری پرداخت و به‌کمک ویژگی اطلاعات اجرایی آن به منابعی از اطلاعات دست یافت که امروزه در برخی از دستگاه‌ها وجود ندارد.
صاحبان فروشگاه‌ها، نه‌تنها قادر به ردیابی فروش‌های روزانه بودند، بلکه می‌توانستند به حسابرسی و کنترل ورودی‌ها نیز بپردازند. بین سال‌های ۱۸۸۴ تا ۱۹۱۶ که این صندوق‌ها محبوب شدند (شروع جنگ جهانی اول) بیش از ۵/۱ میلیون عدد از آنها به‌فروش رسید. در طول WW1، از برنج و برنز در تجهیزان جنگی استفاده شد.
در دهه‌های ۱۸۸۰ و ۱۸۹۰ میلادی، روش‌های رقابت قانونی بین شرکت‌ها ظهور یافت. بسیاری از شیوه‌های استانداری که در آن زمان استفاده می‌شد، امروزه غیرقانونی هستند. از سوی دیگر، بسیاری از قوانین حاکم بر رقابت هنوز به عرصه ظهور نرسیده بودند.
یکی از این موارد شرکت NCR بود که توسط جان پترسون تأسیس شد. در نهایت، NCR موفق شد که تمامی شرکت‌هایی که قبلاً به ساخت صندوق می‌پرداختند مورد پیگرد قانونی قراردهد. تعداد شرکت‌هایی که وارد عرصه رقابت شده‌بودند به کمتر از ۲۴ شرکت می‌رسید. NCR با استفاده از انواع حمایت‌های قانونی و روش‌های رقابتی سعی می‌کرد که رقیب را تضعیف کند یا به‌طور کلی آنها را از صحنه تجارت کنار بزند. برخی از کسب‌وکارها هم به راه خود ادامه دادند. برای مثال، NCR در خود قدرت رقابت با شرکت اتحادیه صندوق فروشگاهی را نمی‌دید و در سال ۱۸۹۲ این شرکت را خریداری نمود. این شرکت مزایای بسیاری داشت که NCR ترجیح می‌داد این ویژگی‌های مثبت را در دستگاه‌های خود به اجرا بگذارد.
در سال ۱۸۹۴ شرکتی به‌نام صندوق‌های فروشگاهی هینتز ماشینی طراحی کرد به‌ازای هر خرید به‌جای صدای زنگ، صدای «کوکوی» پرنده از آن خارج می‌شد. NCR دادخواستی مبنی بر نقض حق اختراع ارائه نمود و نتیجه آن شد که در طی یک دستور دائمی صدای کوکوی پرنده باید قطع شود. در سال ۱۹۰۵، NCR هزاران صندوق فروشگاهی قدیمی را از شرکت هالوود خریداری نمود، این شرکت یکی از رقبای اصلی به‌حساب می‌آمد. با این روش موجودی این شرکت کم شد. به مدت بیست سال دیگر، شرکت NCR یا شرکت‌های رقیب را خریداری می‌کرد و یا آنها را مورد پیگرد قانونی قرار می‌داد. در سال ۱۹۱۲، هیئت منصفه بزرگ ایالات متحده (United States Grand Jury) بر علیه پترسون و سایر دفاتر وابسته به NCR اعلام جرم نمود و آنها را برطبق قانون شرمن آنتی‌تراست[۱۱] به توطئه‌های جنایی متهم نمود. دولت ادعا کرد که NCR 95% از تمام کسب‌وکارهای مربوط به صندوق‌های فروشگاهی را قبضه کرده‌است و انحصارطلبی به‌حساب می‌آید. هیئت منصفه این شرکت را در تمامی موارد گناه‌کار اعلام کرد.
اعتبار جان پترسون، مدیرعامل و مؤسس این شرکت، از طریق طراحی مراحل مرتبط با رویکردهای فروش در بازار بدست آمده‌است. گردش مکاتبات داخلی که توسط NCR مورد استفاده قرارگرفت نشان می‌دهد که این شرکت چگونه از روش‌های فروش فریبنده استفاده کرده‌است. NCR در سال ۱۹۱۳ توسط دولت فدرال براساس قوانین اتحادیه‌های بزرگ صنایع مورد پیگرد قانونی قرارگرفت و گناه‌کار شناخته شد.
بخشنامه
شرکت ملی صندوق‌های فروشگاهی
دایتون، اوهایو، ایالات متحده آمریکا
۴ فوریه، ۱۸۹۲
خطاب به تمامی مدیران:
از طریق ابزارهای پوششی جداگانه، که شامل گلوله سربی با موی اسب چسبیده به آن است، از شما می‌خواهیم که شرکت صندوق‌های فروشگاهی سیمپلکس (Simplex Cash Register) را از رده خارج کنید. در محدوده کاری‌تان، از عوامل نفوذی خود که از صندوق‌های سیمپلکس استفاده می‌کنند دعوت کنید که در مهمانی‌ها شرکت کنند و برای آنها توضیح دهید که چقدر نابودکردن آنها آسان است. (اما روش کار را به آنها نشان ندهید.)
شما می‌توانید به‌سادگی از مالک بخواهید که به‌اندازه ۲۰ فوت از دستگاه فاصله بگیرد، گلوله را در دست‌تان مخفی کنید و هر مقداری را که می‌خواهید وارد دستگاه نمایید، سپس به‌سادگی گلوله سربی را در سوراخ کوچکی که در زیر مبلغ مورد نظر شماست بیندازید.
تحت هر شرایطی زمانی که کشوی پول را باز می‌کنید، به‌راحتی می‌توانید گلوله را از دستگاه خارج کنید (در این حالت ترکیب قفل را بدست می‌آورید).
البته، اگر نمی‌خواهید که کشوی پول را بازکنید می‌توانید از آن فاصله بگیرید. دستگاه و مالک آن (اگر چشم عقاب را نداشته باشند) نمی‌توانند خروج موی اسب را از دستگاه متوجه بشوند. با دقت زیاد موی اسب را طوری ببرید که موقع خروج از دستگاه فقط به اندازه یک اینچ از آن خارج شود. ممکن است عوامل اجرا در استفاده از این ابزارهای ساده دچار مشکل شوند و نتوانند برروی مصرف‌کننده تأثیر بگذارند که این دستگاه به‌سادگی خراب می‌شود و ارزشی ندارد.
موفقیت‌های خود را در استفاده از این ابزار به اطلاع ما برسانید.
بعد از ۲۵ سال که از فعالیت تجاری NCR می‌گذشت، جان پترسن، مدیرعامل این شرکت، تغییرات پیش آمده را اجتناب‌ناپذیر دید. بسیاری از مدیران ارشد این شرکت در سال ۱۹۰۸ استعفا دادند تا شروع تازه‌ای برای شرکت فراهم شود. اما پترسون همچنان رقیبی سرسخت بود و اعتقاد داشت که «برای موفقیت در تجارت باید کاری کنید که دیگران از دریچه دید شما به مسائل نگاه کنند».
کاتالوگ‌هایی که بعد از سال ۱۹۰۸ از این شرکت به چاپ می‌رسید تأثیر بیشتری در درک کالا توسط مشتری داشتند – دستگاهی که هر قیمتی دارد، تمامی ویژگی‌ها را در بردارد و مناسب هر کسب‌وکاری است. NCR انعطاف‌پذیر شده‌بود. اگر مشتری پولش را پرداخت می‌کرد، جان پترسون مهندسان خود را مجبور می‌کرد که تقریباً هر کاری برای او انجام دهند. قطعاً، صندوق‌های فروشگاهی جدیدترین ساخته‌های انعطاف‌پذیر دست بشر است. در سال ۱۹۱۱ دستگاه میلیونیوم NCR ساخته شد، در سال ۱۹۱۵، این شرکت بزرگترین کارفرمای دیتون به‌حساب می‌آمد که بیش از ۵۹۰۰ کارگر در لیست حقوقی آن قرارداشتند. ۹ سال بعد دستگاه دو میلیونیوم این شرکت نیز تولید شد.
در سال ۱۹۵۷، علیرقم اینکه NCR توانسته‌بود ورود موفقی در بازار کامپیوتر داشته باشد، اما در دراز مدت این شرکت نتوانست به‌عنوان یک شرکت کامپیوتری در عرصه رقابت باقی بماند. در سال ۱۹۹۱، AT&T خسارتی معادل با ۴/۷ میلیون دلار به این شرکت وارد کرد. این شرکت به راه‌حل داده‌های جهانی AT&T (AT&T Global Information Solutions) تغییر نام داد. در سال ۱۹۹۴، این شرکت با کسب استقلال دوباره خود، نام قبلی خود را بدست آورد و به‌عنوان شرکت AT&T تصمیم به انشعاب به سه شرکت مجزا را گرفت. برای کاهش خسارت‌های وارده به شرکت، NCR 8500 شغل را حذف کرد. این شرکت از تجارت تولیدات کامپیوتری خارج شد و برروی آخرین مدل فرآیندهای چندگانه متقارن و کامپیوترهایی با پردازش موازی انبوه برای ذخیره‌سازی داده‌های تجاری تمرکز کرد.
آخرین مدل‌های صندوق فروشگاهی، مقدار هر فروش را برروی یک کاغذ رول‌شده چاپ میکند، اما کمک محدودی در ارائه اطلاعاتی که مربوط به خلاصه این معامله است، میکند. تبلیغی که در ادامه ارائه شده‌است مربوط به سال ۱۸۸۶ است و در آن مزایای صندوق فروشگاهی بیان می‌شود:
«این دستگاه یک صندوق‌دار خودکار است که تمامی فروش‌های یک فروشگاه را در حالت مکانیکی ثبت میکند. این دستگاه برروی یک موضوع تمرکز میکند و هرگز اشتباهی در آن رخ نمی‌دهد. این یک معجزه ریاضی در غالب فولاد و برنج است و متعلق به کسانی است که همواره محاسبات ریاضی را به‌درستی انجام می‌دهند. این صندوق دستگاهی است که پول شمارا پس‌انداز میکند و هزینه‌های خودش را می‌پردازد.»
|
داخل صندوق فروشگاهی در حدود سال ۱۹۳۰ |
یکی از مهم‌ترین بخش‌های صندوق فروشگاهی بخش «جمع‌کننده» آن است.
اولین صندوق فروشگاهی «جمع‌کننده جزئی» داشت و در مدل‌های بعدی از «جمع‌کننده کلی» استفاده شد.
غیر از دستگاه کاغذرولی اصلی، جمع‌کننده جزئی (که حالا تقریباً منسوخ است) اولین نوع صندوق بود. این دستگاه یک صندوق بدون چاپ است که در آن شمارنده‌ها از طریق هر کلید به‌طور مجزا به‌هم مرتبط هستند. بنابراین مقادیری که توسط هر کلید وارد می‌شدند در هر شمارنده به‌طور جداگانه جمع می‌شدند. برای مثال، با سه بار فشردن کلید ۵ سنتی، در آن شمارنده، ۱۵ سنت نمایش داده می‌شود. هر شمارنده یک چرخ جداگانه است که تقریباً از ۳۰ قسمت مجزا تشکیل شده‌است. وقتی یک چرخش کامل شمارنده صورت می‌گیرد، مجموع آن به‌طور خودکار به شمارنده دوم منتقل می‌شود. پس از انتقال، شمارنده اول به‌طور خودکار روی صفر تنظیم می‌شود. برای فهمیدن جمع روزانه، باید مقادیر ثبت‌شده در هر شمارنده را بخوانید و باهم جمع کنید.
در مدل‌های جدید صندوق فروشگاهی از جمع‌کننده‌های کلی استفاده شده‌است. این نوع گسترده‌ترین نوع صندوق است. مجموع فروش روزانه برروی یک شمارنده واحد که در زیر قسمت پوشیده‌شده قراردارد، ثبت می‌شود. جمع‌کننده‌های کلی، با و بدون ابزارهای صفرکننده شمارنده، عرضه می‌شوند.
در سال ۱۹۰۲، هر فرد قادر بود که لیستی از حسابرسی معاملات، تعداد مشتریان، جزئیات مقادیری که به‌صدا درآمده است و مقادیر تجمعی بدست آورد. با داشتن چند متصدی فروش نیز این امکان فراهم بود که تمام موارد فوق را مشخص و برای هر کالا مبادلات مربوط به آن را تعیین نمود. این موضوع منجر به پیشرفت‌های ویژه در قسمت فروش، طرح‌هایی برای افزایش انگیزه فردی کارمندان و دستیابی به مجموعه‌ای از داده‌های کمی تحقیقاتی در بازار شد. صندوق فروشگاهی موجب افزایش اعتبار نیز شد. تمامی اینها تنها به‌کمک دنده‌ها و اهرم‌هایی انجام شد که در یک جعبه چوبی یا برنجی شیک جمع شده‌بودند. صندوق‌های فروشگاهی همانند سایر محرک‌های اقتصادی منجر به توسعه فرصت‌های تجاری شدند.
استفاده از جریان برق در صندوق برای اولین بار در سال ۱۹۰۶ صورت گرفت. جان کترینگ[۱۲]، که بعدها به استخدام NCR درآمد، به‌کمک موتور الکتریکی اولین دستگاه صندوق الکتریکی را طراحی نمود. پس از NCR، کترینگ به جنرال موتورز رفت و در آنجا استارتر موتور الکتریکی خودکار[۱۳] را ابداع کرد.
امروزه تمام اموری که توسط صندوق‌های فروشگاهی مکانیکی انجام می‌شد به‌کمک نسخه‌های الکترونیکی یا سیستم‌های کامپیوتری POS (نقطه فروش) انجام می‌شود. در این روش تمام فعالیت‌های یک فروشگاه بزرگ تحت نظارت قرار می‌گیرند که شامل ثبت فروش‌ها، تحلیل امور تجاری و کنترل فهرست‌هاست.
قدیمی‌ترین تاریخچه‌ای که برای استفاده از پول ثبت شده‌است، در حدود ۴۵۰۰ سال پیش، به دوران باستان مسوپوتامیا (عراق کنونی) باز می‌گردد. از پول معمولاً برای پرداخت جریمه و تعهدات اجتماعی استفاده می‌شد، مانند ازدواج و جبران خسارت. پرداختی از طریق وزن مقدار مشخصی از نقره صورت می‌گرفت و از آن زمان به بعد وزن مقداری از فلزات به‌عنوان پول در سرتاسر دنیا استفاده می‌شد. این روند منجر به ابداع سکه شد. اولین سکه‌های شناخته‌شده در طول قرن ۱۷ قبل از میلاد در دوران پادشاهی لیدیا (ترکیه کنونی) ساخته شدند. وزن میزانی از الکتروم (مخلوطی از طلا و نقره) به‌عنوان پول توسط اهالی لیدیا استفاده می‌شد. برروی این ترکیب از فلزات تصاویری مهر می‌شد که نشان‌دهنده وزن و ارزش مالی آنها در پرداخت بود. از آنجا که وزن معیار ارزش بود، شکل و اندازه فلز مورد استفاده اهمیتی نداشت.
برای اولین بار، چینی‌ها مزایای حمل پولی که برروی کاغذ چاپ شده‌است را درک کردند. در طول قرن دهم، دولت چین سکه‌های آهنی سنگینی را چاپ کرد که ارزش کمی داشتند. مردم پول‌های خود را نزد تاجران می‌گذاشتند و در قبالش رسید دریافت می‌کردند.
در اواخر قرن یازدهم، دولت چین این مسئولیت را از تاجران گرفت و به چاپ رسیدهای کاغذی پرداخت که به‌طور رسمی به‌عنوان پول شناخته می‌شدند. برای ساده‌کردن این سیستم، به این رسیدها ارزش‌های ثابتی داده شد.
سوزان بی. آنتونی[۱۴]
در سال ۱۹۷۱، سکه یک دلاری با نمادی از رهبر فمینست‌ها، سوزان بی آنتونی، به‌چاپ رسید. اما به‌دلیل اینکه اغلب این سکه با سکه ۲۵ سنتی اشتباه گرفته می‌شد، ساخت آن متوقف شد. در سال ۱۹۹۶، ۴۴۱ میلیون دلار جمع‌آوری شده و تصمیمی برای آنها گرفته نشده بود.
|
پولخردکن خودکار Brandt ابداع‌شده در سال ۱۸۹۵ |
دو نوع دستگاه پولخردکن وجوددارد:
[۱] Abacus
[۲] Abax
[۳] Schoty
[۴] John Patterson
[۵] National Cash Register Company
[۶] James Ritty
[۷] Jacob H. Eckert
[۸] St. Louis
[۹] Ideal
[۱۰] Michigan
[۱۱] Sherman Antitrust Law
[۱۲] John Kettering
[۱۳] Electric automotive engine starter
[۱۴] Susan B. Anthony
نرم افزار اندروید کافه یاب را از گوگل پلی و نرم افزار آی او اس را از اپ استور دریافت نمایید.
کافه یاب 
همه نظرها (۰)